هنر و علم سوار شدن به هواپیما در دوران کرونا

در این دوران کرونا، که رعایت فاصله اجتماعی بسیار حائز اهمیت است، شرکت های هواپیمایی سعی در ارائه راهکارهای جدید برای سوار شدن امن مسافران به هواپیما دارند.

هنر و علم سوار شدن به هواپیما در دوران این بیماری همه گیر

محققان و شرکت‌های هواپیمایی که مدام در فکر بالابردن کارایی خود هستند، سال گذشته را نیز با نگرانی در مورد امنیت مسافران سپری کردند.

جیسون استفن (JASON STEFFEN) دانشجوی سیارات در سایر منظومه‌های شمسی است، که معروف‌ترین کار او با مأموریت کپلر ناسا، بررسی سیستم‌های سیاره‌ای بود. اما به احتمال زیاد از استفن، استاد دانشگاه نوادا درلاس وگاس، رشته‌ای کاملاً متفاوت را شنیده اید: به عنوان دانشجوی فرایند سوار شدن به هواپیما.

سالها پیش، پس از انتظار در صف دیگری در یک جت بسیار شلوغ و پرجمعیت، این فیزیکدان با خود چنین فکر کرد که، "راهی بهتر از این هم باید وجود داشته باشد."

شرکت‌های هواپیمایی بر روی مدت زمان سوار شدن به هواپیما سرمایه گذاری می کنند - و به میزان کمتری، بر روی پیاده شدن - زیرا زمان برابر است با پول.

پرواز با مردم در سراسر دنیا کاری کم حاشیه است و هرچه سریعتر بتوانید پروازی را بارگیری کرده و به هوا ببرید و سپس روی زمین آن را خالی کنید، سریعتر می توانید در راند یا سفر بعدی، مشتریانی که همه پول پرداخت می کنند را به هوا ببرید.

در سال 2008، استفن مقاله ای را با جزئیات روش خود منتشر كرد، كه به روش استفن معروف شده است. شمارنده‌های امتیاز را در کلاس کسب و کار فراموش کنید. مدیران و صاحبان از خود راضیِ کارت اعتباری با برند هواپیمایی را با اولویت سوار شدن فراموش کنید. حتی مسافران درجه یک را نیز فراموش کنید – نوشیدنی‌های رایگان می توانند کمی صبر کنند.

استفن چنین نتیجه گرفت که سریعترین راه برای سوار شدن به هواپیما این است که به بسیاری از افراد اجازه داده شود همزمان بسیاری از وظایف را انجام دهند.

با شخصی که در صندلی کنار پنجره در آخرین ردیف سمت راست است شروع کنید. شخصی که در صندلی سوم همان ردیف کنار پنجره است، در مرحله بعدی قرار می گیرد و همه زمان کافی برای چپاندن وسایل به داخل قفسه بالای سرخود را دارند. سپس شخصی که در صندلی پنجم ردیف کنار پنجره نشسته است، و همین کار را ادامه دهید تا سمت راست پر شود. بعد هم ردیف سمت چپ. طبق همان الگو برای صندلی‌های میانی. سپس صندلی‌های کنار راهرو. بله، کمی پیچیده است.

بیش از یک دهه گذشته است و شاید شما را متعجب نکند که بدانید هیچ شرکت هواپیمایی به روش استفن کاملا پُر پرواز نکرده است. در حقیقت، یک زیر دسته از محققان جهانی وجود دارد - مهندسان، فیزیکدانان، دانشمندان کامپیوتر، متخصصان علوم سایبری و اقتصاددانان - که به دنبال روش‌های بهینه تر برای جمع کردن جمعیت در تیوپ‌های فلزی درحال پرواز هستند.

در این مقاله از مجله اینترنتی بیننده، سعی شده شما را با روش های درست سوار شدن به هواپیما در دوران کرونایی آشنا کرده و با امید به رعایت کمی از استرس شما کم نماییم.

آنها حداقل 20 روش برای سوارکردن افراد به هواپیما ابداع کرده‌اند. اما به دلایل زیادی - امورمالی شرکت‌های هواپیمایی، زیرساخت های فرودگاه، کاستی‌های فناوری - تحقیقات آنها، بیشتر، نشنیده گرفته شده است.

رعایت فاصله اجتماعی و نکات بهداشتی در داخل هواپیما

در سال 2013، شرکت هواپیمایی هلندی KLM، فرآیند سوارکردن اصلاح شده روش استفن را آزمایش کرد. اما بعداً شرکت گفت که این آزمایش "هیچ مزیت ملموسی نسبت به بقیه" ندارد.

اکنون یک بیماری همه گیر جهانی این اقدام به ظاهر غیرممکن را انجام داده است: دگرگون کردن اقدامات سوار شدن به هواپیما.

بسیاری از شرکت‌های هواپیمایی علاوه بر نیاز به ماسک، تهیه ضد عفونی کننده دست و در برخی موارد ممنوعیت مسافران از نشستن در صندلی‌های میانی، فرآیندهای سوار شدن و پیاده شدنی را ایجاد کرده‌اند که در همه آنها سعی می‌شود، از تراکم بسیار نزدیک به هم مسافران، جلوگیری به‌عمل آید.

هواپیمایی دلتا (Delta)، که قبلاً طبق درجه بندی بلیط و بر اساس مسافت پیموده شده بر حسب مایل و به تعداد صندلی‌ها، مسافر سوار می‌کرد، اکنون از عقب هواپیما به جلو بارگیری می کند، به طوری که مسافران به هنگام رفتن به سمت صندلی‌های خود، از کنار بکدیگرعبور نمی‌کنند.

هواپیمایی یونایتد (United) هم، پس از سوارکردن خانواده‌ها و مسافرینی که به زمان بیشتری برای سوار شدن نیاز دارند، از فرایند عقب به جلو برای سوار کردن استفاده می نماید.

حتی هواپیمایی ساوث وست (Southwest)، که به دلیل آزادی عمل دادن به مسافران در انتخاب صندلی مشهور است، بجای 30 مسافر طبق روال، در یک زمان فقط 10 مسافر را سوار می‌کند. مطمئناً روند کار کندتر است، اما ساوث وست، و سایر شرکت‌های هواپیمایی، این روزها مسافران بسیار کمتری دارند.

کم شدن مسافران به دلیل رعایت فاصله اجتماعی

محققانی که برای دستیابی به رویکردهای دقیق‌تر برای سوار شدن به هواپیما تلاش می کنند، امیدوارند که تغییرات بیشتری ایجاد شود.

مایکل شولتز (Michael Schultz)، که در زمینه حمل و نقل هوایی در دانشگاه دِرِسدِن تحصیل می کند، می گوید: "تغییرات بزرگ در حمل و نقل هوایی، معمولاً هنگامی اتفاق می‌افتد که مردم بمیرند یا صدمه ببینند. شرکت‌های هواپیمایی سعی می‌کنند بفهمند چه مشکلی پیش آمده است، و بعد از آن سعی می کنند پیشرفت کنند."

با توجه به این موضوع، شولتز از بهار گذشته به همراه همكاران خود در سراسر جهان، در تلاش است تا سریعترین و ایمن ترین راه را برای سوار كردن و پیاده كردن مسافران از هواپیما شبیه سازی کنند.

وی امیدوار است که این بیماری همه گیر باعث شود شرکت‌های هواپیمایی، فناوری خود را به روز کنند، چرا که در این صورت می توانند به صورت پویا مسافران را سوار کنند. به این صورت که هشدار یا آلارم را به تلفن هوشمند مسافر می فرستند و اعلام می دارند که نوبت به پرواز او رسیده است.

شولتز فکر می کند یک کابین هواپیمای متصل شده، که پر از سنسور است، می تواند به خدمه کمک کند تا مسافران را در مسیر پیاده شدن از هواپیما نیز هدایت کند.

مارتین روتلر (Martin Rottler)، پیشکسوت هواپیمایی که اکنون شرکت مشاوره خود را اداره می کند، می گوید: "شرکت‌های هواپیمایی با یک همسوسازی بسیار ارزشمند سرو کار دارند. آنها باید کارایی خود را با رضایت مشتری همسو کنند و اکنون باید ایمنی را افزایش دهند."

تیم دیگری از محققان، که بین بخارست، رومانی و پوتسدام، نیویورک تقسیم شده است، فکر می کنند که ترکیبی عالی را شکل داده‌اند. آنها این ترکیب را "WilMA back-to-front offset-2" می نامند، و از روش پر کردن صندلی‌ها از عقب هواپیما به سمت جلو، به صورت ردیفی و ابتدا صندلی‌های کنار پنجره، مسافر سوار می کنند.

در این روش ممکن است گاه گاهی مسافری را ببیند که در حال بازگشت است و لحظه ای از کنار شخصی که درکنار پنجره نشسته است عبور می کند. محققان می گویند، این روش به طور ماهرانه‌ای فاصله بین ایمنی و کارایی را از بین می ببرند.

در حقیقت، روند سوار شدن تقریباً شبیه کاری است که اکنون بسیاری از شرکت‌های هواپیمایی انجام می‌دهند.

جان میلن، استاد مدیریت مهندسی در دانشگاه کلارکسون که روی این تحقیق کار می کند، می گوید: "آنها روش را کاملاً دقیق تنظیم نمی کنند" تا آن را آسان تر کنند. به عبارت دیگر، زمان آن فرا رسیده است که وسواس‌های سوارشدن به هواپیما به صورت آکادمیک و نه توسط تجار دنبال شود و دانشگاه ها این مسئولیت را به عهده بگیرند.