آموزش 7 مهارت توسط والدین برای پرورش فرزندان موفق

این 7 مهارت، بچه های موفق را از «آنهایی که مبارزه و تقلا می کنند» جدا می کنند و به والدین نحوه تربیت صحیح فرزند موفق را آموزش می دهد.

آموزش 7 مهارت توسط والدین برای تفکیک بچه های موفق از آنهایی که برای موفقیت، دست و پا می زنند.

روانشناسی می گوید این 7 مهارت، بچه های موفق را از «آنهایی که مبارزه و تقلا می کنند» جدا می کنند و والدین چگونه می توانند به آنها آموزش دهند.

وقتی کارم را با آموزش کودکان در معرض خطر شروع کردم، اکثر دانش‌آموزانم در فقر زندگی می‌کردند، از آزار و اذیت رنج می‌بردند، یا به دلیل ناتوانی‌های یادگیری، عاطفی یا جسمی به چالش کشیده می‌شدند. می‌خواستم راه‌هایی پیدا کنم که به آنها کمک کنم موفق شوند.

به عنوان یک روانشناس تربیتی، درس بسیار مهمی یاد گرفتم: رشد و شکوفایی ساختنی است، نه ذاتی. کودکان به دوران کودکی ایمن، دوست داشتنی و ساختاریافته نیاز دارند، اما برای شکوفایی به استقلال، شایستگی و اختیار نیز نیاز دارند. با مجله اینترنتی بیننده همراه ما باشید.

پس از بررسی انبوهی از تحقیقات در مورد ویژگی‌هایی که بیشترین ارتباط را با بهینه‌سازی توانایی‌های شکوفایی بچه‌ها دارند، هفت مهارتی را که بچه‌ها برای تقویت سرسختی ذهنی، انعطاف‌پذیری، شایستگی اجتماعی، خودآگاهی و قدرت اخلاقی نیاز دارند شناسایی کردم - و اینها چیزهایی هستند که بچه‌های موفق را که می‌درخشند، از کسانی که مبارزه می کنند و دست و پا می زنند، جدا می کنند:

1. اعتماد به نفس

اکثر والدین عزت نفس را با اعتماد به نفس یکی می دانند. آنها به فرزندان خود می گویند "شما خاص هستید" یا "شما می توانید هر چیزی که می خواهید باشید."

اما شواهد کمی وجود دارد که تقویت عزت نفس، موفقیت تحصیلی یا حتی شادی واقعی را افزایش می دهد. با این حال، مطالعات نشان می دهند که کودکانی که نمرات خود را به تلاش ها و نقاط قوت خود نسبت می دهند، موفق تر از کودکانی هستند که معتقدند کنترلی بر نتایج تحصیلی ندارند.

اعتماد به نفس واقعی نتیجه عملکرد خوب، رویارویی با موانع، ایجاد راه حل ها و سرپا شدن سریع است. رفع مشکلات فرزندتان یا انجام وظایف او برای او فقط باعث می شود که این طور فکر کنند: "آنهامن می توانم را باور نمی کنند."

بچه‌هایی که به خود اطمینان دارند، می‌دانند که مکن است شکست بخورند، اما می‌توانند به عقب برگردند، و به همین دلیل است که ما باید خود را از ایستایی، پاک کردن مشکلات و تمرد رها کنیم.

2. همدلی

این قدرت شخصیت سه نوع متمایز دارد: همدلی عاطفی، زمانی که ما احساسات دیگران را به اشتراک می گذاریم و احساسات آنها را حس می کنیم. همدلی رفتاری، زمانی که نگرانی همدلانه ما را تشویق می کند تا با شفقت رفتار کنیم. و همدلی شناختی، زمانی که افکار دیگری را درک می کنیم یا به جای او قدم می گذاریم.

کودکان برای ایجاد همدلی به واژگان عاطفی نیاز دارند. در این مقاله از مجله اینترنتی بیننده روش هایی وجود دارد که والدین می توانند آن را آموزش دهند:

عواطف را برچسب گذاری کنید: عمداً احساسات را در زمینه نامگذاری کنید تا به آنها کمک کنید واژگان احساسی بسازند: "شما خوشحال هستید!" "به نظر ناراحت میای."
سوال بپرسید: "این چه احساسی در شما ایجاد کرد؟" "به نظر می رسد ترسیده ای. درست میگم؟» به کودک خود کمک کنید تا تشخیص دهد که همه احساسات عادی هستند. نحوه بیان آنها چیزی است که می تواند ما را به دردسر بیاندازد.
به اشتراک گذاشتن احساسات: کودکان به فرصت هایی نیاز دارند تا احساسات خود را به روشی امن بیان کنند. این فضا را با به اشتراک گذاشتن احساسات خود ایجاد کنید: "من زیاد نخوابیدم بنابراین تحریک پذیر هستم." "من از این کتاب ناامید هستم."

به دیگران توجه کنید: به چهره و زبان بدن افراد در کتابخانه یا پارک اشاره کنید: "به نظر شما آن مرد چه احساسی دارد؟" "تا حالا همچین حسی داشتی؟"

3. خودکنترلی

توانایی کنترل توجه، عواطف، افکار، اعمال و خواسته‌های خود یکی از قوی‌ترین نقاط قوت موفقیت است – و یک راز دست‌نخورده شگفت‌انگیز برای کمک به بچه‌ها برای بازگشت و شکوفایی.

یکی از راه های آموزش خودکنترلی، دادن سیگنال است. برخی از بچه ها برای تغییر تمرکز بین فعالیت ها مشکل دارند. به همین دلیل است که معلمان از "علائم توجه" مانند زنگ زدن یا نشانه های کلامی استفاده می کنند: "مدادها پایین، چشم ها بالا."

یک سیگنال ایجاد کنید، با هم تمرین کنید، و سپس انتظار توجه داشته باشید! چند نفر: "من یک دقیقه به توجه شما نیاز دارم." "آماده ای برای گوش دادن؟"

تکنیک دیگر استفاده از مکث تکیه است. کاهش سرعت به آنها فرصت تفکر می دهد. به کودک خود یک «اعلان مکث» را بیاموزید تا به او یادآوری کند که قبل از اقدام بایستد و فکر کند:

"اگر عصبانی هستید، قبل از پاسخ دادن تا 10 بشمار."
"وقتی شک دارید: کاری انجام ندهید، فکر کنید، آرام شوید."
"چیزی نگو که دوست نداری در مورد تو بگویند."

4. صداقت

صداقت مجموعه‌ای از باورها، ظرفیت‌ها، نگرش‌ها و مهارت‌های آموخته‌شده است که یک قطب‌نمای اخلاقی ایجاد می‌کند که کودکان می‌توانند از آن برای کمک به دانستن - و انجام - آنچه درست است استفاده کنند.

طرح انتظارات خود بخش بزرگی از پازل است. اما به همان اندازه مهم این است که به آنها فضایی بدهیم تا هویت اخلاقی خود را در کنار هویت ما و جدا از آن ایجاد کنند.

همچنین زمانی که فرزندتان رفتار اخلاقی را نشان می‌دهد به رسمیت شناختن و تمجید از آن کمک می‌کند تا متوجه شود که شما برای آن ارزش قائل هستید. به صداقت دعوت کنید، سپس آن عمل را توصیف کنید تا فرزندتان بداند چه کاری انجام داده است که صداقت نام گرفته.

استفاده از کلمه "زیرا" ستایش شما را خاص تر می کند: "این کار شما نشان دهنده صداقت بود زیرا شما از انتقال آن شایعات امتناع کردید." "تو از خودت صداقت نشان دادی چون به قولت عمل کردی که با دوستت بروی، با وجود اینکه مجبور شدی از مهمانی خاله بازی دست بکشی!"

5. کنجکاوی

کنجکاوی شناخت، پیگیری و تمایل به کشف رویدادهای بدیع، چالش برانگیز و نامطمئن است.

برای کمک به کودکان برای ایجاد کنجکاوی، من دوست دارم از اسباب‌بازی‌ها، وسایل و بازی‌های باز استفاده کنم. به آنها رنگ، نخ و چوب بستنی بدهید تا ساختاری ایجاد کنند. یا گیره‌های کاغذ و پاک‌کننده‌های لوله را پیشنهاد دهید و بچه‌هایتان را به چالش بکشید تا ببینند به چه روشهای غیرمعمولی می‌توانند از آنها استفاده کنند.

روش دیگر مدل سازی کنجکاوی است. به جای گفتن "این کار نمی کند"، از "بگذارید ببینیم چه می شود!" استفاده کنید. به جای پاسخ دادن، بپرسید: "نظر شما چیست؟" "از کجا می دانی؟" "چگونه می توانید بفهمید؟"

در نهایت، شما کتابی می‌خوانید، فیلمی را تماشا می‌کنید یا فقط از کنار کسی عبور می‌کنید، از سؤالات «تعجب می‌کنم» استفاده ‌کنید: «تعجب می‌کنم او کجا می‌رود». "من تعجب می کنم که چرا آنها این کار را می کنند." "من تعجب می کنم که بعد چه اتفاقی می افتد."

6. پشتکار

پشتکار به بچه‌ها کمک می‌کند زمانی که همه چیز تسلیم شدن را آسان‌تر می‌کند، ادامه دهند.

اشتباهات می تواند بچه ها را از رسیدن به آخر و موفقیت منحرف کند. بنابراین اجازه ندهید فرزندتان مشکل خود را فاجعه آمیز کند. درعوض، به آنها کمک کنید تا اشتباه خود را شناسایی کنند.

برخی از بچه‌ها تسلیم می‌شوند زیرا احساس می‌کنند در «همه مشکلات» یا «همه تکالیفشان» غرق شده‌اند. تقسیم وظایف به قسمت های کوچکتر به بچه هایی که در تمرکز یا شروع کار مشکل دارند کمک می کند.

برای مثال می‌توانید به دخترتان بیاموزید که آن را تکه تکه کند، به‌جز ردیف بالا، تمام مسائل ریاضی را با یک تکه کاغذ بپوشانید. کاغذ پوشش داده شده را در ردیف بعدی پایین بیاورید و با تکمیل هر ردیف، ردیف بعدی را پایین بیاورید.

بچه های بزرگتر می توانند هر تکلیف را به ترتیب سختی روی یک برچسب یادداشت بنویسند و هر بار یک کار را انجام دهند. آنها را تشویق کنید تا ابتدا سخت ترین کارها را انجام دهند تا تمام شب در مورد آن استرس نداشته باشند. وقتی بچه ها تکه های بزرگتر را به تنهایی تکمیل می کنند، اعتماد به نفس و پشتکار پیدا می کنند.

7. خوش بینی

بچه‌های خوش‌بین، چالش‌ها و موانع را موقتی می‌دانند و می‌توانند بر آن‌ها غلبه کنند، بنابراین احتمال موفقیتشان بیشتر است.

اما دیدگاهی کاملاً متضاد وجود دارد: بدبینی. کودکانی که بدبین هستند، چالش ها را دائمی می بینند، مانند بلوک های سیمانی که جابجایی آنها غیرممکن است و بنابراین احتمال ترک مسیر را افزایش می دهند.

آموزش خوش بینی به کودکان با ما آغاز می شود. بچه‌ها کلمات ما را به عنوان صدای درونی خود می‌پذیرند، بنابراین طی چند روز آینده، پیام‌های معمولی خود را هماهنگ کنید و دیدگاهی را که به فرزندانتان ارائه می‌دهید ارزیابی کنید.

به طور متوسط، آیا می گویید عموماً بدبین تر هستید یا خوش بین؟ آیا معمولا چیزها را مثبت یا منفی توصیف می کنید؟ نیمه پر یا خالی؛ خوب یا بد؛ از طریق عینک های رز یا آبی؟ آیا دوستان و خانواده شما همین را در مورد شما خواهند گفت؟

اگر می بینید که به سمت نیمه خالی متمایل شده اید، به یاد داشته باشید که تغییر با نگاه کردن در آینه شروع می شود. اگر بدبینی می بینید، بنویسید که چرا خوش بین شدن بیشتر کمک می کند.

تغییر سخت است، اما مهم است که نمونه چیزی باشید که می خواهید فرزندتان یاد بگیرد.

منبع:

These 7 skills separate successful kids from 'those who struggle': Psychologist and parenting expert (cnbc.com)