اهرام فراموش شده مروی در سودان

نگاهی اجمالی به اهرام فراموش شده مِروی در سودان

دنیا از پشت لنز دوربین

هتک حرمت توسط غارتگران، تهدید شدن از طریق طغیان آب و تحت الشعاع قرار دادن همتایان مصری آنها، سرانجام ممکن است مکان های باستانی سودان بیشتر مورد استقبال واقع شده و به رسمیت شناخته شوند.

با شروع بیماری همه گیر ویروس کرونا، با محدودیت های سفر در سراسر جهان، در مجله اینترنتی بیننده سعی شده تا شما را عملا به برخی از زیباترین و جذاب ترین مکانهای سیاره خود منتقل کنیم. این هفته، آلسیو مامو مجموعه ای از تصاویر مجموعه ای از سایت های باستانشناسی در سودان را به اشتراک می گذارد.

سایت تقریبا خلوت بود. چند نفر از مردم بومی آنجا پس از کار مرمت در حال تمیزکاری و مرتب کردن بودند و ساربانان جوان هم آن بیرون به دنبال مشتری. در گرمای ظهر، درخشش صحرا توجه من را به اهرام خود معطوف کرد.

اهرام مروی (Meroe) واقع در حدود 150 مایلی با ماشین در شمال شرقی پایتخت سودان، خارطوم، ساحل شرقی نیل- در مجموع حدود 200 عدد، که بسیاری از آنها ویران شده - به نظر می رسد با منظره اطراف کاملاً هماهنگ باشد، گویی که باد لبه های آنها را صاف کرده بود تا آنها را در میان تپه های شنی جای دهد.

در طول دیکتاتوری 30 ساله عمر حسن البشیر، که باعث شد سودان در یک دوره طولانی جنگ و قحطی به سر بَرَد، اهرام مِروی بازدیدکننده بین المللی کمی را به خود دیدند و نسبتاً ناشناخته باقی ماندند.

اما در میان بسیاری از پیامدهای انقلاب که منجر به برکناری آقای البشیر در سال 2019 شد - همراه با حذف سودان از لیست حامیان دولت تروریسم در ایالات متحده در سال 2020 - این امید بود که سایت های باستانی این کشور مورد توجه و حمایت گسترده تری قرار گیرند، نه فقط از سوی محققان و بازدید کنندگان بین المللی بلکه از سوی خود شهروندان سودانی. 

من در فوریه و مارس سال 2020 به سودان سفر کردم، درست چند روز قبل از این که قرنطینه همه گیر در کشور خودم ایتالیا برقرار شود.

من مجذوب کشوری شدم که توانسته است - از طریق قدرت، خلاقیت و عزم مردم خود - خود را از یک دیکتاتوری خلاص کند. و من مشتاق دیدار و عکاسی از قهرمانان و بازیگران جوان این لحظه تاریخی بودم.

اواخر سال 2018، آقای البشیر، دیکتاتور سابق، یارانه های سوخت و گندم را قطع کرد و منجر به افزایش قیمت ها شد. واکنش مردم که از بحران های اقتصادی به تنگ آمده بودند، دیری نپایید که منتظر ماند.

موجی از تظاهرات، خیابان های چندین شهر، بسیار فراتر از خارطوم پایتخت را پر کرده است. سودانی ها از هر قومیت، طبقه و نسل بودند - اما بیش از همه دانشجویان و متخصصان جوان.

در طول بازدیدم، عَمرو عبدالله و تودیا عبدالعزیز، دو پزشک جوان سودانی در حدود 20 ساله، مرا در خیابان های خارطوم راهنمایی کردند تا از مکان های نمادین انقلاب دیدن کنم، و هنر عمومی – دیوارنگاره ها، نقاشی دیواری، ابیات - مایل به مایل محل معترضان را نشان می داد.

هنگامی که آنها در مورد مروی و نوبیای باستان ( Ancient Nubia)، نام منطقه ای در امتداد مصر و شمال سودان، به من گفتند، متوجه شدم که اکثر سودانی ها هرگز فرصتی برای بازدید از این سایت ها - از جمله خود پزشکان - نداشته اند.

برای من، به عنوان یک ایتالیایی، مساوی بود با اینکه هرگز فرصتی برای بازدید از کولوسئوم در رم پیدا نکرده باشم.

شهر باستانی Meroe - از سال 2011 بخشی از میراث جهانی یونسکو – با ماشین حدود چهار ساعت از خارطوم، در امتداد شمال شرقی رودخانه نیل، فاصله دارد. اهرام در اینجا، که بین 2300 تا 2700 سال پیش ساخته شده اند، گواهی بر عظمت پادشاهی عظیم کوش (Kush)، از قرن هشتم پیش از میلاد است تا قرن چهارم بعد از میلاد مسیح.

در مقایسه با اهرام به یاد ماندنی در گیزه، مصر، ساختارهای Meroe به طور قابل توجهی کوچکتر هستند – به ارتفاع 30 تا 100 فوت (10 تا 30 متر)، در برابر هرم بزرگ 455 فوتی (140 متری) - و دامنه های آنها شیب بیشتری دارند. هرچند اهرام مصر به عنوان محل دفن سلطنتی در نظر گرفته می شوند.

 
در سالهای اخیر، اهرام موجود در مروی - و همچنین سایر مکانهای باستانی سودان در بالا و پایین رود نیل، از جمله اهرام در نُری (Nuri)، در بخش شمالی تر – از افزایش سیلاب و همچنین ادامه اثرات فرسایش بادی و شن و ماسه در امان نیستند.

برنامه های ایجاد سدهای جدید آبی نیز مکان های باستان شناسی خاصی در سودان را تهدید می کنند - همانطور که در گذشته نیز وجود داشت، زمانی که ساخت سد مروی، ده ها هزار نفر از ساکنان را آواره کرد و منجر به شکار باستانشناسی جنون آمیز آثار باستانی قبل از غوطه ور شدن در مخزن سد شد. 

شاید پست ترین اقدام تخریب در مروی، به ژوزپه فرلینی (Giuseppe Ferlini) شکارچی گنج ایتالیایی نسبت داده شود، که در دهه 1830 در جستجوی بی رحمانه آثار باستانی، چندین اهرام را نابود کرد.

نور (Nour)، راننده ما، با یک دست روی فرمان و دست دیگر که تلفنش را در دست داشت، عادت داشت بازدیدکنندگان را به مِروی بیاورد. هنوز هم، در تویوتای چهار چرخ محرک او، گاهی اوقات هنگام حرکت از مکانی به مکان دیگر، در وسعت بیابان ها، راه خود را گم می کردیم.

راهنمایان تور محلی در ورودی مِروی از ما دعوت به شترسواری کردند، مشتاقانه یادآوری می کنند که اگر این مکان مورد غفلت واقع نشود، یک مکان توریستی پر سابقه است.

در محوطه باستانی نقا ، 50 مایلی جنوب غربی مِروی، جو بسیار متفاوت بود.

ما به تنهایی در میان ساختمان ها، از جمله معبدی اختصاص داده شده به آپیدماک Apedemak، الهه جنگجوی با سرشیر که در نوبیا پرستش می شد، قدم زدیم. در آن طرف سایت، مجسمه های قوچ شکل، ما را تا ورودی معبد آمون که در حدود قرن اول هجری قمری ساخته شده بود، همراهی می کردند و یکی از مهمترین بناهای باستانی و جاذبه های توریستی سودان به حساب می آمدند.

کمی دورتر از معبد آمون، غروب طلایی آفتاب، گله کوچکی از بزها را نمایان می کند که توسط  یک بز چران جوان هدایت می شوند. رانندگی به سمت خارطوم طولانی بود و راننده به من تذکر می داد تا سرعت را افزایش دهم.

بازگشت به خارطوم، جایی که دو شاخه اصلی رودخانه نیل - نیل سفید و نیل آبی - به هم می رسند، دکتر عَمر و دکتر تودیا، به همراه دوستانشان، برای جشن تولد جمع شدند.

در میان آوازها و رقص ها، دکتر تودیا به من نزدیک شد تا نظر من را درباره زیبایی های باستان شناسی کشورش بپرسد - و درباره آینده سودان بحث و گفتگو کنم.

وی گفت: "مردم سودان حق بازپس گیری کشور خود را دارند" و افزود که او و دوستانش آرزوی داشتن جامعه ای دمکراتیک را دارند که به روی همه باز و در دسترس باشد.

وی افزود، آنها خواهان کشوری هستند که بتواند گنجینه های خود را به بازدید کنندگان و مردمش نشان دهد.

آلسیو مامو (Alessio Mamo) یک خبرنگار عکاسی ایتالیایی مستقر در کاتانیا، سیسیل است که به موضوع آوارگی پناهندگان و بحران های بشردوستانه در خاورمیانه و بالکان می پردازد. می توانید کارهای او را در اینستاگرام و توییتر دنبال کنید.

The New York Times

• {{item.Name}}

  {{item.DateTimeLocalized}}
  {{item.Text}}